“นี่มัน…”
กู่หยวนอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกถึงความคุ้นเคยประหลาดอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็นึกขึ้นได้ว่า ในชีวิตก่อน เขาเคยเล่นเกมเลี้ยงสัตว์วิญญาณชื่อ “อสูรมหาทวีป” (Mountain and Sea Divine Beasts)
ในชาติก่อน กู่หยวนเป็นเพียงพนักงานบริษัทธรรมดาคนหนึ่ง
กลางวันยุ่งกับงาน ต้องรับมือกับเจ้านาย แบกรับความกดดันมหาศาล กว่าจะได้พักผ่อนก็ต้องรอให้ถึงเวลากลับบ้าน หลังจากทำ “การบ้าน” กับภรรยาเสร็จ ถึงจะมีเวลาสนุกสนานเป็นของตัวเอง
ในตอนนั้น บรรดาสัตว์วิญญาณ สัตว์อสูรโบราณ และทายาทสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่เขาเลี้ยงไว้ในพื้นที่มงคลของเกมต่างเติบโตแข็งแกร่ง โดยเฉพาะ มังกรพิษหมื่นปี (蛟 – Jiao) ตัวหนึ่ง ที่เขาสามารถเลี้ยงดูจนวิวัฒนาการเป็น มังกรเทพหยกดำ (Black Jade Divine Dragon)!
เขาจึงกลายเป็น “ผู้เล่นคนแรก” ที่สามารถเพาะเลี้ยงสัตว์ศักดิ์สิทธิ์สำเร็จ!
และได้รับรางวัลเงินสด 500,000 หยวน
ด้วยความตื่นเต้นสุดขีด เขาตาลาย หมดสติ และก็ตายไปแบบกะทันหัน… จากนั้นก็มาทะลุมิติ!
“หรือว่า… เกมฝึกสัตว์เลี้ยงของข้าก็ทะลุมิติตามมาด้วย?!”
กู่หยวนทั้งตกใจและดีใจ แม้จะยังมีข้อสงสัยในใจ แต่เขาก็ตัดสินใจเลือก:
“ฝึกเชื่อง!”
ทันทีที่พูดจบ
กู่หยวนรู้สึกว่าพลังจิตของเขาถูกดึงออกไปก่อตัวเป็น อักขระลึกลับ ที่ดูเลือนลาง ก่อนจะตกลงบนหน้าผากของหนูภูเขา
แสงวาบ!
อักขระนั้นหายไป!
【ฝึกเชื่องสำเร็จ! คุณได้รับสัตว์เลี้ยง ‘หนูภูเขา’】
[หนูภูเขา (ระดับขาว)]
คำอธิบาย: หนูที่ตัวใหญ่และฉลาดกว่าหนูทั่วไป เป็นสายพันธุ์ธรรมดา ว่องไว และมีประสาทการดมกลิ่นเป็นเลิศ
เงื่อนไขวิวัฒนาการเป็น “หนูเขี้ยวเหล็ก” → ต้องใช้แต้ม เต๋าหยุน (Dao Rhythm) 30 แต้ม!
สถานะ: หิว
ระยะการเจริญเติบโต: เติบโตเต็มที่ (100%)
【คุณได้รับพรสวรรค์ของหนูภูเขา: “จมูกหนู” (Rat Sniff) เพิ่มพลังการดมกลิ่น!】
ร่างของกู่หยวนสั่นเล็กน้อย รู้สึกอ่อนเพลียอย่างฉับพลัน
เหมือนกับความเหนื่อยล้าหลังจากอดนอนมาทั้งคืน… แล้วช่วยตัวเองไปสามรอบ
—ทั้งอ่อนแรง ไร้เรี่ยวแรง และรู้สึกหมดพลังไปทั้งตัว—
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกได้ถึง สายสัมพันธ์ประหลาด ระหว่างตนเองกับหนูภูเขา ราวกับว่าเขาสามารถสั่งการมันได้ด้วยเพียงแค่หนึ่งความคิด!
เขายังรับรู้ได้ถึง “ความตื่นเต้น” และ “ความสับสน” ในอารมณ์ของมันด้วย!
เมื่อคลายมือออก หนูภูเขาก็ไม่ได้หนีไปอีก แต่วิ่งขึ้นมาตามขากางเกงของกู่หยวน แล้วใช้หัวเล็ก ๆ ของมันถูไถแก้มเขาอย่างออดอ้อน
“พอได้แล้ว อย่าถูข้า”
กู่หยวนรู้สึกจั๊กจี้ จึงคว้ามันขึ้นมาถือไว้ในมือ
แต่เมื่อสังเกตขนของมันที่ดูเป็นมันเงา ร่างเล็กอวบอ้วน และดวงตาที่ดูมีไหวพริบ บวกกับ ความรู้สึกผูกพัน ที่เขาได้รับจากมัน—ทำให้ความรู้สึกต่อต้านเดิมจางหายไปเล็กน้อย
เมื่อกลับไปนั่งบนเตียง เขาก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเอง
สัมผัสการดมกลิ่นของเขาแข็งแกร่งขึ้นมาก!
เพียงสูดลมหายใจเข้าไป—เขาก็สามารถแยกแยะกลิ่นต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน
กลิ่นอากาศเย็นและชื้นในห้อง…
กลิ่นข้าวต้มที่ยังค้างอยู่ในอากาศ…
กลิ่นโคลนและโคลนเหม็นคาวที่ติดมากับร่างของบิดาเมื่อขุดคูน้ำ…
ปกติแล้ว หนูมีประสาทการดมกลิ่นที่ไวมาก—เหนือกว่าสุนัขเสียอีก!
และตอนนี้… กู่หยวนได้รับพรสวรรค์ “จมูกหนู” ทำให้สัมผัสการดมกลิ่นของเขาแข็งแกร่งเหนือมนุษย์ สามารถแยกแยะกลิ่นอ่อน ๆ ได้อย่างแม่นยำ
“เจ้าเป็นสีเหลือง งั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า ‘อาหวง’ ตั้งแต่นี้ไปแล้วกัน”
กู่หยวนตั้งชื่อให้มันแบบส่ง ๆ ก่อนจะวางมันลงข้างตัว
แม้ว่าหนูภูเขาตัวนี้จะเป็นเพียง สัตว์เลี้ยงวิญญาณระดับธรรมดา (ขาว) แต่กู่หยวนก็พึงพอใจมาก
อย่างน้อยนี่ก็นับเป็นการเริ่มต้นที่ดี และระดับของมัน ไม่ได้คงที่ตลอดไป สามารถพัฒนาให้สูงขึ้นได้!
สำหรับการจัดอันดับสัตว์เลี้ยงวิญญาณ กู่หยวนคาดว่าคงไม่ต่างจากที่เคยมีในเกมฝึกสัตว์ของโลกก่อน
มีทั้งหมดเจ็ดระดับ:
- ธรรมดา (ขาว)
- ชั้นยอด (เขียว)
- ดีเยี่ยม (แดง)
- หายาก (ทอง)
- ล้ำค่า (ทองดำ)
- ตำนาน (ม่วง)
- เทพอสูร (ทองม่วง)
ในบรรดาระดับเหล่านี้
- ระดับธรรมดาและชั้นยอด เป็นสัตว์เลี้ยงทั่วไป
- ระดับดีเยี่ยมและหายาก เป็นสัตว์วิญญาณพิเศษ
- ระดับล้ำค่าและตำนาน เป็นสัตว์ที่มีสายเลือดสัตว์ศักดิ์สิทธิ์
- ระดับเทพอสูร เป็นสัตว์ระดับเซียนอมตะ เช่น มังกรแท้จริง (真龙), ฟีนิกซ์, กิเลน, วานรแขนเหล็ก, พญาครุฑปีกทอง, คุนเผิง, กาสามขาแห่งสุริยัน, มดกลืนทอง ฯลฯ
ทันใดนั้น กู่หยวนก็ขยับความคิด และเปิดแผงสถานะของตัวเองขึ้นมา
[ปรมาจารย์สัตว์อสูร] : กู่หยวน
[สถานะ] : อ่อนแอ (บาดเจ็บ)
[สัตว์เลี้ยง] : หนูภูเขา (สามารถวิวัฒนาการเป็น “หนูเขี้ยวเหล็ก” ต้องใช้ 30 แต้มเต๋าหยุน)
[การบำเพ็ญเพียร] : ไม่มี
[แต้มเต๋าหยุน] : ไม่มี
แผงสถานะนี้เรียบง่ายอย่างน่าประหลาด ไม่ซับซ้อนเหมือนเกมที่เขาเคยเล่นในชาติก่อน
สำหรับ “แต้มเต๋าหยุน” นั้น กู่หยวนพอมีความรู้จากเกมเก่า
ทุกสรรพสิ่งในโลกล้วนมี “เต๋าหยุน” ซึ่งเป็นพลังลี้ลับระหว่างสวรรค์และโลก โดยมักจะกระจุกตัวอยู่ในสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ หรือของที่มนุษย์สร้างขึ้นด้วยความพยายามและศรัทธา
เช่น หินประหลาด, ภูมิทัศน์มหัศจรรย์, รูปสลัก, รูปปั้น, ของโบราณ, อักษรศิลป์, ภาพวาด, ดาบชื่อดัง, อัญมณี ฯลฯ
ยามดึก สายลมหนาวพัดผ่านด้านนอก “หวิว หวิว”
กู่หยวนในห้องไม่ได้รู้สึกง่วงนัก
“หลังการเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วง บรรดาหนูนาและหนูภูเขาต้องสะสมเสบียงไว้มากแน่ แม้ว่าหลายรังจะถูกขุดไปแล้ว แต่ย่อมมีที่ถูกมองข้าม!”
เขาประสานมือรองศีรษะ มองไปที่ “อาหวง” ที่ขดตัวนอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะเกิดไอเดียขึ้นในใจ
“ข้ามี ‘อาหวง’ เป็นตัวช่วย มันสามารถช่วยข้าค้นหารังหนู และยังสามารถเตือนภัยล่วงหน้าได้ ข้าควรลองดูว่าจะขุดเสบียงมาใช้ได้บ้างหรือไม่”
“ยิ่งไปกว่านั้น… โลกนี้มีเส้นทางแห่งการบำเพ็ญเพียร!”
“ว่ากันว่า ผู้ฝึกตนระดับสูงสามารถเหาะเหินเดินอากาศ หลบหนีใต้ดิน และมีชีวิตเป็นอมตะได้… หากข้ามีโอกาส ข้าต้องหาทางเข้าไปเกี่ยวข้องให้ได้!”
ดวงตาของกู่หยวนเปล่งประกาย ก่อนจะคิดเรื่องสำคัญขึ้นมาอีกเรื่อง
“แค่เชื่อง ‘หนูภูเขา’ ก็ทำให้ข้ามีประสาทสัมผัสการดมกลิ่นที่แข็งแกร่งขึ้นแล้ว! ถ้าหากข้าสามารถเชื่อง ‘เสือ’ หรือ ‘พญาอินทรีทอง’ ข้าอาจได้รับพรสวรรค์ที่ทรงพลังยิ่งกว่าเดิม! และหากข้าสามารถเชื่อง ‘สัตว์อสูร’ หรือ ‘สัตว์เทพ’ ได้ล่ะก็… ข้าคงก้าวสู่ระดับเซียนได้จริงๆ!”
แม้ตอนนี้สถานการณ์ของเขาจะยากลำบาก แต่ด้วย “อาหวง” และ ระบบฝึกสัตว์เลี้ยง เป็นเครื่องมือช่วยเหลือ อนาคตย่อมสดใสแน่นอน!
หลังจากคิดวุ่นวายไปพักหนึ่ง ในที่สุดกู่หยวนก็ผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
พ่อและแม่ของกู่หยวนออกไปทำงานกันแต่เช้าตรู่
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เขาก็สวมเสื้อผ้าหนา หยิบมีดฟืนเก่าที่ขึ้นสนิมติดตัว แล้วเดินออกจากบ้าน
ส่วน “อาหวง” แอบซ่อนตัวอยู่ใต้เสื้อของเขา โผล่หัวออกมาสำรวจเป็นระยะ ดวงตากลมเล็กของมันเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์
หลังจากพักผ่อนมาทั้งคืน บาดแผลของกู่หยวนก็ไม่ได้เจ็บปวดเหมือนเมื่อวาน แม้จะยังเจ็บอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่เคลื่อนไหวรุนแรงเกินไป เขาก็ยังทนไหว
หมู่บ้านตระกูลกู่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีเพียง 70 กว่าครัวเรือน และประชากรประมาณ 200 คน
ที่นี่ ผู้คนตื่นทำงานตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น และหยุดพักเมื่อพระอาทิตย์ตก
ช่วงนี้เป็น ฤดูว่างเว้น จากการทำไร่ ชาวบ้านส่วนใหญ่เก็บตัวอยู่ในบ้าน กินวันละสองมื้อเพื่อประหยัดเสบียง มีเพียงบางคนที่ออกไปทำงานหาเงินเพิ่ม หรือออกล่าสัตว์เพื่อยังชีพ
แต่ขณะที่กู่หยวนเดินออกจากหมู่บ้านไป มีเงาสองร่างปรากฏตัวขึ้นที่ปากทางหมู่บ้าน
พวกเขาจ้องมองแผ่นหลังของกู่หยวน ก่อนจะกระซิบกระซาบกันเบาๆ
“เจ้าหนูนั่นเกือบถูกหมากัดตายแท้ๆ ข้าคิดว่าไม่น่ารอดแล้ว นี่กลับเดินออกมาได้เองเฉยเลย โชคดีจริงๆ!”
“แล้วพวกเราจะเอายังไง?”
“หวู่กวนบอกให้จับตาดูมันไว้ ถ้ามันมีท่าทีไม่ควร ก็แจ้งไป เดี๋ยวมีคนมาจัดการมันเอง”
“เฮอะ! ถามข้าหรือ? ข้าว่าหมดเรื่องหมดราวไปเลยง่ายกว่า หากมันเป็นภัย กำจัดมันซะก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องมายุ่งยาก?”
“เจ้าโง่! เรื่องนี้มันไม่ใหญ่พอถึงขั้นฆ่าปิดปาก อีกอย่าง ต่อให้พวกคนรวยมันกินเลือดกินเนื้อชาวบ้าน แต่พวกมันก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์บ้าง”
“การทำร้ายคนยังพอไกล่เกลี่ยได้… แต่ถ้ามีคนตาย หากข่าวรั่วไหลออกไป ต่อให้เป็นคุณชายเฉียนก็อาจเดือดร้อนได้!”
“เจ้าคิดได้ลึกซึ้งจริงๆ พี่ใหญ่!”
“เลิกพูดมาก รีบตามไปเถอะ!”
